از آنجایی که جهان برای برق رسانی به همه چیز تلاش می کند، استفاده از سوخت فسیلی در تولید برق در طول پنج دهه گذشته تا حد زیادی بدون تغییر باقی مانده است.

کنفرانس آب و هوای COP28 با حمایت سازمان ملل تعدادی پیشنهاد برای کاهش انتشار CO2 ارائه کرده است که برخی از آنها بسیار ضعیف و برخی دیگر به عنوان بسیار افراطی مورد انتقاد قرار گرفته اند.

اما نگاه کردن به داده‌های انرژی چیزی که ما را شگفت‌زده کرد، کار عظیم کاهش انتشار کربن است و اینکه واقعاً در طول پنجاه سال گذشته چقدر در مصرف سوخت‌های فسیلی تغییر کرده است (داده‌هایی که ما به آن نگاه می‌کنیم از سال 1965 شروع می‌شود)، حتی اگر اولین هشدارها در مورد انتشار سوخت های فسیلی مربوط به دولت لیندون جانسون در دهه 1960 است.

از سال 1965، استفاده از سوخت های فسیلی (نفت، زغال سنگ و گاز) حدود 90 درصد از تولید برق جهانی را تشکیل می داد که 10 درصد باقیمانده عمدتاً آبی و مقدار کمی از نسل اول هسته ای است. تا سال 2023، سوخت های فسیلی هنوز حدود 80 درصد از کل برق مصرفی را تولید می کنند.

اما در طول آن دوره طولانی، هسته‌ای رشد کرد و سپس متوقف شد و به دنبال آن رشد جدیدتر در باد و خورشید متوقف شد.

نتیجه یک جابجایی افزایشی 10٪ یا بیشتر از مصرف سوخت فسیلی جهانی در تولید برق در بیش از 50 سال گذشته است.

ترکیب مصرف جهانی سوخت های فسیلی در طول دهه ها تا حدودی تغییر کرده است. احتمالاً به دلیل تشدید استانداردهای بهره وری سوخت، مصرف نفت از اوج خود در اواخر دهه 1980 کاهش یافته است. استفاده از زغال سنگ نیز کاهش یافته است در حالی که مصرف گاز تقریباً با مقدار جبرانی افزایش یافته است.

به عنوان یک انحصارگر انرژی برای سوخت‌های فسیلی فکر می‌کنیم، اگر 90 درصد سهم بازار داشته باشیم که تنها 10 درصد در طی 50+ سال کاهش یافته است، نسبت به چشم‌انداز آینده خود نسبتاً خوش‌بین هستیم و این حتی بهتر میشه. چرا؟ زیرا ما در آستانه رشد عظیم تقاضا برای برق هستیم.

درست است که برخی از افزایش مصرف برق به معنی جابجایی گاز یا نفت است. پمپ‌های حرارتی مصرف گاز را جایگزین می‌کنند و بدیهی است که ماشین‌های الکتریکی و کامیون‌ها به جز برخی روان‌کننده‌ها، به روغن زیادی نیاز ندارند.

اما این همه در سطح خرده فروشی است. برق رسانی می تواند به طور قابل توجهی رشد فروش کیلووات ساعت را در سطح جهانی و عمده فروشی افزایش دهد.

به عنوان مثال در ایالات متحده، طبق EIA ایالات متحده تخمین زده می شود که 7.7 گیگاوات ظرفیت جدید تولید گاز در سال 2023-24 اضافه کنیم. با وجود هیچ واحد جدید زغال‌سنگ یا هسته‌ای در افق، تمام ظرفیت‌های اضافه شده در سال جاری شامل باد و خورشید است، تقریباً 40 گیگاوات بادی، خورشیدی و باتری‌ها، اما عمدتاً خورشیدی.

بنابراین منصفانه است که نتیجه بگیریم که ترکیب تولید برق ایالات متحده حتی با گسترش آن در حال کربن زدایی است. با این حال، بیشتر کشورهای جهان از نظر تولید برق به هیچ وجه شبیه ایالات متحده نیستند.

چین به تنهایی تولید برق جدید با سوخت زغال سنگ را به میزان قابل توجهی بیشتر از تولید برق ایالات متحده اضافه کرد.

آنها همچنین حدود 25 نیروگاه هسته ای جدید در دست ساخت دارند. هدف ما این است که در اقتصادهای رو به رشدی مانند چین، هند و کشورهای آسیای جنوب شرقی، برنامه ریزان انرژی همچنان در حال انتخاب تولید برق جدید با سوخت زغال سنگ هستند.

این همان چیزی است که ما در مورد برق رسانی بدون کربن زدایی صحبت می کنیم، پیش‌بینی‌های اداره اطلاعات انرژی (EIA) تا سال 2050 داستان را نشان می‌دهد.

جدول: ظرفیت تولید جهانی (به گیگاوات) و تولید برق (به میلیارد کیلووات ساعت)

EIA پیش‌بینی می‌کند ظرفیت تولید جهانی 2.0 درصد در سال و تولید برق 1.5 درصد افزایش یابد، که با توجه به فشار به سمت برق‌سازی، گمان می‌کنیم که بسیار کم خواهد بود. تولید بیشتر توسط سوخت‌های فسیلی به صورت مطلق بین سال‌های 2022 تا 2050 افزایش می‌یابد، اگرچه درصد سوخت‌های فسیلی تولید از 61 درصد به 42 درصد کاهش می‌یابد.

این پیش‌بینی‌ها، احتمالاً بیشتر مبتنی بر واقعیت هستند تا وعده‌هایی که از کنفرانس سازمان ملل ارائه می‌شوند، ماهیت دشوار بزرگترین فرصت صنعت برق در یک قرن را نشان می‌دهند.

این سوال را مطرح می‌کند: اگر سوخت‌های فسیلی این همه برق تولید می‌کنند، چه فایده‌ای دارد که اقتصاد را برق‌دار کنیم؟ اگر برق‌رسانی کلید کربن‌زدایی است، پس باید بپرسیم که آیا جهان می‌تواند به اهداف COP 28 دست یابد، در حالی که صنعت برق در مسیر خود قرار دارد؟

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.