کشورهایی مانند اسپانیا، پرتغال و مراکش پتانسیل قابل توجهی برای تولید انرژی خورشیدی و بادی دارند و آنها را به عنوان صادرکنندگان انرژی سبز بالقوه قرار می دهند.

برخی کشورهای دریای مدیترانه رویاهای بزرگی برای تبدیل شدن به نیروگاه انرژی پاک اروپا دارد، اما تا زمانی که این هدف از نظر اقتصادی و لجستیکی عملی شود راه طولانی در پیش دارند.

وجود تابش فراوان خورشید برای انرژی خورشیدی و زیرساخت قابل توجه گاز طبیعی موجود در منطقه، که می‌تواند برای لوله‌کشی هیدروژن سبز در سراسر منطقه مورد استفاده قرار گیرد، پتانسیل جدی وجود دارد، اما آیا آنها می توانند آن را مهار کنند؟

وقتی صحبت از پتانسیل انرژی سبز به میان می آید، دریای مدیترانه از نظر جغرافیایی پر برکت است و کشورهایی مانند اسپانیا، پرتغال و مراکش دارای مقادیر زیادی نور خورشید و باد و تراکم جمعیت بسیار کمتری نسبت به اکثر کشورهای اروپایی هستند.

این به آنها پتانسیل ایجاد مزارع خورشیدی و بادی عظیمی را می دهد که بیشتر کشورها فقط می توانستند رویای آنها را داشته باشند و آنها را به عنوان صادرکنندگان انرژی سبز در زمانی که اروپا به طور فزاینده ای به دنبال تأمین انرژی پاک بیشتر است قرار می دهد. و شمال آفریقا و اسپانیا در حال حاضر پتانسیل انتقال انرژی را از طریق کابل های زیر دریا افزایش می دهند.

در حالی که به نظر می رسد این دستور العمل عالی برای ایجاد مسیرهای تجاری جدید برای انرژی پاک است، دریای مدیترانه با تلاش برای ایجاد بیش از حد و خیلی زود این بخش، ریسک بزرگی را متحمل می شود.

اکونومیست در اوایل این ماه هشدار داد: اروپا باید بازاری را برای منبع جدید انرژی راه‌اندازی کند و این کار را در عرصه‌ای غیرقانونی با بازیگران رقیب انجام دهد». افزایش همزمان تقاضا و عرضه یک عمل متعادل کننده ظریف است.

مورد هیدروژن اسپانیایی دقیقاً نمونه این مسائل است. اسپانیا به لطف پتانسیل فراوان انرژی های تجدیدپذیر و محیط انرژی حمایت کننده در خط مقدم جنبش هیدروژن سبز قرار داشته است، اما به نظر می رسد این کشور گاری را جلوی اسب قرار داده است.

اروپا ممکن است آماده واردات هیدروژن سبز به اندازه اسپانیا نباشد و کارشناسان هشدار می‌دهند که اسپانیا باید مراقب باشد که زنجیره‌های تامین انرژی فعلی را به نفع پتانسیل صادراتی بی‌نتیجه منفجر نکند.

مارتین لمبرت رئیس تحقیقات هیدروژن در موسسه مطالعات انرژی آکسفورد، در اوایل سال جاری به بلومبرگ گفت: توالی‌بندی از نظر منطقی بودن انجام دادن وجود دارد و اولین گام این است که تا حد امکان برای کربن زدایی سیستم برق به صورت محلی انجام شود، سپس هیدروژن از نیروی تجدیدپذیر مازاد برای استفاده محلی ساخته شود و سپس به سمت صادرات حرکت کنیم.

علاوه بر این، دولت اسپانیا پولی را برای توسعه این بخش سرمایه گذاری کرده است، بدون اینکه ابتدا از طریق تدارکات برای راه اندازی و راه اندازی فناوری لازم کار کند. از این نظر نیز اسپانیا کمی جلوتر از خود می رود.

در حال حاضر، اسپانیا با یک الکترولیز هیدروژنی سبز رنگ پیشرفته ساخته شده است که به دلیل نقص طراحی از سوی سازنده آمریکایی کامینز، کار نمی کند.

در نتیجه شبکه اتوبوس‌ها و پیل‌های سوختی مبتنی بر هیدروژن که برای کار بر روی هیدروژن تولید شده توسط الکترولیز طراحی شده‌اند نیز غیرفعال هستند و اکنون بخش‌هایی از رای‌دهندگان اسپانیایی و همچنین آن‌هایی که در حال رای دادن به دفتر هستند، به نظر می‌رسد به طور فزاینده ای به پیشبرد صنعت علاقه مند شوند.

و اسپانیا در استراتژی بالقوه اشتباه خود تنها نیست. پرتغال نیز اهداف بلندی را برای بخش تولید هیدروژن سبز خود تعیین کرده است. در اوایل سال جاری، این کشور اهداف خود را برای ظرفیت تولید دو برابر کرد و اکنون در نظر دارد ظرفیت الکترولیز جدید خود برای تولید هیدروژن سبز به 5.5 گیگاوات تا سال 2030 برسد و قصد دارد ده ها میلیون یورو برای این تلاش سرمایه گذاری کند.

و در حالی که دریای مدیترانه دارای پتانسیل انرژی تجدیدپذیر بیشتری نسبت به مصرف جمعیت خود است، این لزوماً به این معنی نیست که پمپاژ آن ظرفیت اضافی به تولید هیدروژن سبز بهترین حرکت است.

صادرات انرژی های تجدیدپذیر بدون تبدیل آن ممکن است در واقع منطقی ترین – و سازگارترین با آب و هوا – استراتژی باشد.

هیدروژن سبز برای کربن زدایی عمیق در «بخش‌هایی که به سختی برق‌رسانی می‌شوند و به سختی کاهش می‌یابد حیاتی است، اما منتقدان هشدار داده‌اند که ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر موجود کافی برای تولید هیدروژن سبز کافی برای جایگزینی گاز طبیعی و گاز طبیعی وجود ندارد.

زغال سنگ در پتروشیمی، فولاد و تولید محصولات کشاورزی و تمام آن انرژی سبز ممکن است در کاربردهای دیگر بسیار مفیدتر باشد و گزارش جدید آژانس بین المللی انرژی‌های تجدیدپذیر (IRENA) نسبت به استفاده بی‌رویه از هیدروژن هشدار می‌دهد و هشدار می‌دهد که استفاده گسترده از هیدروژن ممکن است مطابق با الزامات دنیای کربن‌زدایی نباشد.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.