توتال انرژی، همراه با انی ایتالیا و بریتیش پترولیوم و شل، پیشتاز تامین منابع جدید نفت و گاز اروپا برای جایگزینی منابع انرژی از دست رفته روسیه از زمان حمله روسیه به اوکراین در فوریه 2022 بوده است.

تمرکز این تلاش ها بر این بوده است. از گاز طبیعی مایع (LNG) استفاده می شود، زیرا می توان آن را به سرعت خریداری و حمل کرد و نیازی به ساخت زمان و سرمایه بر زیرساخت مورد نیاز برای انتقال گاز از طریق خطوط لوله ندارد.

از این نظر، LNG انرژی اضطراری نظم جدید بازار جهانی نفت بود و باقی می ماند، همانطور که در کتاب جدید من در این زمینه تحلیل شده است و غول نفت و گاز فرانسه همچنان به تامین منابع جدید و تثبیت حضور شرکت های انرژی اروپایی در خاورمیانه ادامه می دهد، همانطور که دو تحول کلیدی در روزهای اخیر دوباره گواه آن است.

اولین مورد، یک قرارداد سه ساله 1 تا 1.2 میلیارد دلاری تامین LNG است که از سال جاری آغاز می شود و با شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC) منعقد می شود، احمد البری، مدیر اجرایی ADNOC Gas، اهمیت گسترده تر این قرارداد را به دقت خلاصه کرد و گفت که این بخشی از یک مشارکت استراتژیک بلندمدت با توتال انرژی است.

در این شرایط گسترده تر، امارات متحده عربی با هفت امارت (که ابوظبی منبع اصلی انرژی آن باقی مانده است) توسط ایالات متحده و متحدانش به عنوان شریک کلیدی انرژی، اقتصادی و سیاسی آینده قبل از حمله روسیه به اوکراین در نظر گرفته شده بود.

گواه این امر این بود که این کشور اولین کشوری بود که در 13 اوت 2020 قرارداد عادی سازی روابط با اسرائیل را امضا کرد. این قراردادها بخش مهمی از پاسخ ایالات متحده به گسترش نفوذ چین و روسیه در خاورمیانه پس از واشنگتن بود.

همانطور که در کتاب جدید من نیز تحلیل شده است، به طور یکجانبه از برنامه جامع اقدام مشترک (برجام یا به طور محاوره ای توافق هسته ای) با ایران در ماه می 2018 خارج شده بود.

پس از این عقب‌نشینی، اسرائیل به طور فزاینده‌ای مطمئن شده بود که ایران دیگر سال‌ها با توانایی ساخت سلاح هسته‌ای فاصله ندارد، بلکه فقط «هفته‌ها» فاصله دارد - به طور دقیق، حدود سه هفته دیگر.

کسانی که در آن زمان در ایالات متحده بودند، رئیس جمهور، دونالد ترامپ می دانست که هرگونه تشدید تنش توسط اسرائیل علیه ایران می تواند کاتالیزوری برای درگیری گسترده تر در سراسر خاورمیانه باشد.

این در نهایت می‌تواند چین و روسیه را در مخالفت مستقیم با ایالات متحده وارد درگیری کند و یک سناریوی درگیری در برنامه‌ریزی جنگ از همه طرف‌ها بود که تقریباً به ناگزیر به جنگ هسته‌ای جهانی منجر شد.

قصد ایالات متحده از امارات متحده عربی در طرح عادی سازی روابط این بود که نه تنها به عنوان چراغی برای سایر کشورهای عربی برای امضای چنین قراردادهایی عمل کند، بلکه از آن برای مدل جدید بازار جهانی نفت واشنگتن برای کشورهای خاورمیانه همپیمان استفاده شود.

اولا، ایالات متحده سرمایه گذاری گسترده در چنین کشورهایی توسط شرکت های بزرگ نفتی خود را تضمین می کند، که مستلزم افزایش حضور پرسنل آمریکایی در آنها برای محافظت از دارایی ها است.

ثانیاً، نفت و گاز چنین کشورهایی یک خریدار نهایی بسیار مشتاق برای تمام انرژی خود در هند پیدا خواهد کرد که قرار بود به عنوان جایگزین پیشنهاد بزرگ نفت و گاز جهانی به چین در این مدل استفاده شود.

هند کاملاً با الزامات در این زمینه مطابقت داشت، همانطور که در کتاب جدید من در مورد نظم جدید بازار جهانی نفت نیز تحلیل شده است. نقش این کشور به‌عنوان نقطه مقابل چین در منطقه آسیا-اقیانوسیه، به دلیل توسعه اقتصادی و رشد متعاقب آن در تقاضای نفت و گاز، با داده‌های منتشر شده در سه ماهه اول سال 2021 توسط اینترنشنال بیشتر مورد تاکید قرار گرفت.

آژانس انرژی (IEA). این نشان داد که هند در دو دهه آینده بیشترین سهم از رشد تقاضای انرژی - با 25 درصد - را به خود اختصاص خواهد داد، زیرا تا سال 2030 از اتحادیه اروپا به عنوان سومین مصرف کننده بزرگ انرژی در جهان پیشی گرفت.

علاوه بر این، تقریباً همزمان با اجرای استراتژی جدید سفارش بازار جهانی نفت توسط ایالات متحده، درگیری بین چین و هند (در 15 ژوئن 2020) در قلمرو مورد مناقشه دره گالوان در هیمالیا منعکس کننده تغییر بسیار بیشتر در هسته مرکزی بود. رابطه بین دو کشور از تعداد نسبتاً کمی تلفات ممکن است دلالت کند.

این نشان دهنده یک استراتژی عقب راندن جدید از سوی هند در برابر سیاست چین برای افزایش اتحادهای اقتصادی و نظامی خود از آسیا از طریق خاورمیانه و جنوب اروپا، در راستای چند لایه چند نسلی یک کمربند، یک جاده بود.

OBOR پروژه قدرت گرفتن. برای ایالات متحده به نظر می رسید که هند آماده است تا سیاست اول همسایگی خود را به عنوان جایگزینی برای ابتکار عمل OBOR چین با شدت بیشتری دنبال کند.

پیوند بین ابوظبی و هند برای ارائه ویترینی برای این استراتژی جدید ایالات متحده برای مقابله با نفوذ رو به رشد چین و روسیه در منطقه بود. در آن زمان، سلطان الجابر، مدیر اجرایی ADNOC، اظهار داشت که مشتاقانه منتظر کاوش در مشارکت با شرکت‌های هندی بیشتر در سراسر زنجیره ارزش هیدروکربنی غول انرژی است.

او افزود که او می‌خواهد این شامل گسترش مقیاس تجاری و دامنه مشارکت بسیار مهم ذخایر نفتی استراتژیک هند (SPR) باشد، این در راستای موقعیت بسیار مهمی بود که ADNOC به عنوان تنها شرکت خارج از کشوری که در آن مرحله مجاز به نگهداری و ذخیره SPR هند بود، داده شد.

نکته مثبت دیگر برای طرح ایالات متحده این بود که دولت هند در آن مرحله پیشنهادی را تصویب کرد که به ADNOC اجازه می داد در صورت عدم وجود تقاضای داخلی، نفت از SPR صادر کند.

زمانی که افسران اطلاعاتی حوالی کریسمس 2021 متوجه شدند چین در حال ساخت تأسیسات نظامی مخفی خود در بندر خلیفه و اطراف امارات بوده است، این طرح ها از سوی ایالات متحده متوقف شد.

بر اساس تصاویر طبقه بندی شده ماهواره ای و داده های اطلاعاتی انسانی، مقامات آمریکایی اظهار داشتند که چین برای ایجاد «جایگاه نظامی در امارات متحده عربی» تلاش کرده است. تقریباً در همان زمان، ایالات متحده همچنین متوجه شد که عربستان سعودی در حال ساخت موشک‌های بالستیک خود با کمک چین است.

به طور خلاصه، چین در حال افزایش سرعت تلاش‌های خود برای ایجاد نظم جدید بازار جهانی نفت در تصویر خود بود و بر اساس توافقنامه همکاری جامع 25 ساله ایران و چین که اولین بار در 3 سپتامبر در هر نقطه از جهان فاش شد.

این کار بنیاد مستحکم چین در خاورمیانه اخیراً بار دیگر در توافق تاریخی برای از سرگیری روابط بین ایران و عربستان سعودی با میانجیگری چین به اثبات رسید.

با این وجود، به دنبال عملکرد ضعیف روسیه در اوکراین تا به امروز، به نظر می رسد که تغییری در نگرش امارات نسبت به ایالات متحده و متحدانش صورت گرفته است و از آنجایی که شیخ محمد بن زاید آل نهیان امارات از تماس تلفنی جو بایدن رئیس جمهور ایالات متحده برای صحبت در مورد کمک به کاهش قیمت نفت از سطوح تورم‌زا خودداری کرد، به نظر می‌رسد امارات اکنون تمایل بیشتری به انجام معاملات مجدد با شرکت‌های غربی دارد.

عراق نیز همینطور است، که توتال انرژی نیز در آن تلاش های غرب را رهبری می کند، با اخباری که در هفته گذشته منتشر شد مبنی بر اینکه انتظار می رود این شرکت فرانسوی قرارداد 27 میلیارد دلاری چهارجانبه خود را طی دو هفته آینده آغاز کند.

اولین مورد از این پروژه ها - تکمیل پروژه مشترک تامین آب دریا (CSSP) - برای اینکه عراق بتواند به اهداف بلندمدت تولید نفت خام خود یعنی 7 میلیون بشکه در روز (بشکه در روز) و سپس 9 میلیون بشکه در روز برسد، بسیار مهم است.

شاید 12 میلیون بشکه در روز، همانطور که در کتاب جدیدم به طور عمیق تحلیل شده است. این پروژه شامل برداشت و تصفیه آب دریا از خلیج فارس و سپس انتقال آن از طریق خطوط لوله به تاسیسات تولید نفت برای حفظ فشار در مخازن نفت برای بهینه سازی طول عمر و خروجی میادین است.

طرح CSSP که مدت ها به تأخیر افتاده این است که در ابتدا حدود 6 میلیون بشکه در روز آب حداقل به پنج میدان جنوبی بصره و یک میدان در استان میسان تأمین می کند و سپس برای استفاده در میادین دیگر توسعه می یابد.

دومین پروژه نیز یک ضرورت فوری است: جمع‌آوری و پالایش گاز طبیعی مرتبط که در حال حاضر در پنج میدان نفتی جنوب عراق در غرب قرنه 2، مجنون، طوبی، لوحیس و ارتاوی سوزانده شده است.

برداشت موفقیت‌آمیز گاز همراه به جای شعله‌ور کردن آن، به عراق این امکان را می‌دهد که پروژه پتروشیمی 11 میلیارد دلاری نبراس را با شرکت شل احیا کند، که می‌تواند ظرف 5 سال تکمیل شود و سود تخمینی تا 100 میلیارد دلار برای عراق به همراه خواهد داشت.

مدت قرارداد اولیه 35 ساله آن افزایش تولید نفت خام از میدان نفتی آرتاوی سومین پروژه از چهار پروژه ای است که توتال انرژی به آن متعهد است.

هدف این افزایش تولید از میدان نفتی آرتاوی به 210000 بشکه در روز نفت خام است که از 85000 بشکه فعلی افزایش یافته است، آخرین پروژه از چهار پروژه ای که قرار بود توسط شرکت فرانسوی انجام شود، ساخت و راه اندازی یک نیروگاه انرژی خورشیدی 1000 مگاواتی در عراق خواهد بود.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.