مسابقات اتومبیل رانی ناسکار (Nascar) 75 ساله است و وقت آن رسیده است که بفهمیم چرا پر سر و صداترین ورزش جهان چنین طرفدارانی را به خود جذب می کند.

امسال NASCAR به هفتاد و پنجمین سالگرد خود رسید - 75 سال با طرفدارانی پر شور - برای جشن گرفتن، این ورزش از بزرگترین رانندگان خود، که بسیاری از آنها هنوز مسابقه می دهند و بهترین لحظات خود تجلیل کرد.

ریشه های مسابقات ناسکار در دوندگان مهتاب است: رانندگان حمل و نقل غیرقانونی مشروبات الکلی با ماشین ارتقاء داده شده.

دوندگان مهتاب رانندگان ماهری بودند و برای دور زدن مالیات فدرال الکل و ادامه فروش الکل زمانی که فروش آن را در دهه های بیست و سی ممنوع شده بود پدیدار شدند. (شاید چیزی شبیه به خودروهای شوتی حامل کالای قاچاق در ایران)

دوندگان Moonshine مانند جونیور جانسون که بعداً به تالار مشاهیر NASCAR تبدیل شد، قدرت سیستم تعلیق و آیرودینامیک خودروهای خود را تغییر دادند تا از پلیس پیشی بگیرند و سبقت گرفتن از پلیس در نهایت به سبقت گرفتن از یکدیگر در مسیر (مسابقه) تبدیل شد و مسابقات اتومبیل رانی ناسکار را به وجود آورد.

در آن زمان اتومبیل‌های استوک شبیه خودروهایی بودند که خریداران می‌توانستند در نمایشگاه‌های خودرو پیدا کنند اما با گذشت دهه‌ها اتومبیل‌های استوک به اتومبیل‌های مسابقه‌ای هدفمند تبدیل شدند - حتی اگر خشن، پر سر و صدا و بعضاً قدیمی بودند.

امروزه برای مثال، برچسب‌ها و خطوط بدنه تویوتا سوپرا NASCAR ممکن است شبیه یک خودروی جاده‌ای باشد، اما در زیر آن یک موتور هلی V8 و گیربکس چهار سرعته دستی وجود دارد.

قهرمانی با استفاده از یک سیستم امتیازدهی تعیین می‌شود که در آن امتیازات با توجه به مکان پایان و تعداد دورهای انجام شده اهدا می‌شود و فصل به دو بخش تقسیم می‌شود.

پس از ۲۶ مسابقه اول، ۱۶ راننده که بر اساس تعداد پیروزی در ۲۶ مسابقه اول انتخاب شده‌اند، بر پایه تعداد کل بردهایشان رده‌بندی می‌شوند و در ده مسابقه باقی‌مانده به رقابت می‌پردازند، جایی که اختلاف امتیاز تا حد زیادی به حداقل می‌رسد.

این مرحله پلی آف NASCAR نامیده می‌شود و این سری رقابت‌ها ریشه‌های جدی در ایالت‌های جنوب شرق آمریکا دارد و تقریباً نیمی از تمامی ۳۶ دور این رقابت‌ها در آن منطقه برگزار می‌شود.

از سال ۲۰۲۰ تقویم مسابقات پیست‌های سراسر آمریکا را شامل می‌شود و رقابت‌های معمول فصل قبلاً در کانادا و مسابقات نمایشی در ژاپن و استرالیا برگزار شده‌اند و رقابت Daytona 500، معتبرترین مسابقه از این سری رقابت‌ها، در سال ۲۰۱۹ حدود ۹/۱۷ میلیون آمریکایی، تماشاگر تلویزیونی داشت.

اتومبیل‌های حاضر در این در رقابت‌ها در میان مسابقات اتوموبیل‌رانی خاص هستند و موتورهای آنها به قدری قدرتمند هستند که می‌توانند به سرعتی بیش از ۲۰۰ مایل در ساعت (۳۲۰ کیلومتر در ساعت) برسند.

در مسابقات ناسکار خودروهایی که در سری تولید قرار دارند استفاده می‌شوند و این خودروها برای آنکه بتوانند با سرعتی در حدود ۳۲۰ کیلومتر در ساعت برای مدت زمان طولانی حرکت کنند تیونینگ می‌شوند (ارتقا مشخصات فنی و ظاهری) که سبب می‌شود تا از دل آنها خودرویی بیرون بیاید که تنها از نظر نام و اندکی ظاهر به خودرو اصلی شباهت دارد.

Strictly Stock and Grand National

در سال ۱۹۴۹ ناسکار پس از تحریم مسابقات خودروهای اصلاح شده (اصلاح شده) و رودستر در سال ۱۹۴۸، بخش Strictly Stock را معرفی کرد و مسابقه هشتم در هفت پیست خاکی و در مسیر ساحل و خیابان Daytona Beach انجام شد.

اولین مسابقه از سری رقابت‌های ناسکار در بخش Strictly Stock در شارلوت اسپیدوی در ۱۹ ژوئن ۱۹۴۹ برگزار شد. جیم روپر پس از رد صلاحیت گلن دناوای به دلیل تغییر فنرهای عقب اتومبیل خود، برنده آن مسابقه اعلام شد و اولین قهرمان سری رقابت‌ها رد بایرون بود.

در فصل ۱۹۵۰ این سری رقابت‌ها به گرند نشنال تغییر نام یافت که نشان از عزم ناسکار برای حرفه‌ای و معتبرتر کردن این ورزش داشت و تا سال ۱۹۷۱ این عنوان برای رقابت‌ها حفظ شد.

فصل ۱۹۴۹ Strictly Stock در کتاب رکوردهای ناسکار به عنوان اولین فصل تاریخ جام جهانی شناخته شده می‌شود. مارتینزویل اسپیدوی تنها پیست مسابقات مسابقات سال 1949 است که در جدول زمانی سری مسابقات باقی مانده است.

ریچارد پتی قهرمان هفت دوره جام وینستون است.

تقویم‌ها شامل یک برنامه ثابت نمی‌شد، به این صورت که در هر هفته با شرکت بیشتر شرکت‌کنندگان مسابقه‌های پایانی برگزار می‌شوند، مسابقات گردآوری شده در برخی از سال‌ها از مسابقات شصت برگزار می‌شود و غالباً دو یا سه مسابقه در هر هفته و هر بار دو مسابقه در یک روز در گروه های مختلف برگزار می شود.

در سالهای اولیه بیشتر مسابقات گرند نشنال در پیست خاکی بیضی شکل که طول آنها کمتر از ربع مایل تا از نیم مایل بود، می‌شد یا در میدان‌های خاکی بیضی با طول نیم تا یک مایل برگزار می‌شد و ۱۹۸ مسابقه از ۲۲۱ مسابقه گرند نشنال در پیست‌های خاکی اجرا شد.

دارلینگتون ریس وی که در سال ۱۹۵۰ افتتاح شد، اولین مسیر کاملاً آسوده شده بود که طول آن به بیش از یک مایل (۱٫۶ کیلومتر) می‌رسید و در سال 1959، زمانی که دیتونا اینترنشنال اسپیدوی افتتاح شد، هنوز تعداد رقابت‌ها در پیست‌های خاکی بیشتر از آسفالته بود.

در دهه ۱۹۶۰ با ایجاد پیست‌های اتومبیلرانی و آسفالت مسیرهای قدیمی خاکی، تعداد مسابقات در مسیرهای خاکی کاهش یافتن و آخرین مسابقه گرند نشنال ناسکار در پیست خاکی در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۱۹۷۰، در پیست استیت فیرگروندز اسپیدوی با طول نیم مایل، در رالی کارولینای شمالی برگزار شد.

ریچارد پتی در آن مسابقه با اتوموبیل پلیموث برنده رقابت شد و این خودرو پس از اینکه توسط تیم پتی اینترپریز به دون رابرتسون فروخته شد، دوباره برای این رقابت‌ها به اجاره گرفته شد.

ایجاد NASCAR از یک نوآوری کوچک و جدید در جنوب شرقی آمریکا به یکی از بزرگترین و موفق ترین ورزش های حرفه ای آمریکا - سفری 75 ساله با کار سخت، آزمون و خطا، و نوآوری - در حال تکامل بوده است که تا به امروز ادامه دارد.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.