کشورهای شرکت کننده در COP28 موفق شده اند به یک توافق نهایی دست یابند که خواستار انتقال منظم به دور از سوخت های فسیلی است.

COP28 امسال در روز سه‌شنبه زمانی که کشورهای شرکت‌کننده به دنبال دستیابی به توافقی در آخرین لحظه در مورد پیش‌نویس سندی بودند که تعهد جهانی به حذف تدریجی هیدروکربن‌ها را شرح می‌داد، به وقت اضافه رسید.

دلیل اضافه کاری مخالفت شدید کشورهای تولیدکننده نفت با چنین متنی بود.

برخی تقصیر را به تنهایی به گردن عربستان سعودی به عنوان رهبر اوپک انداختند و برخی دیگر کل کارتل و سایر تولیدکنندگان نفت را مقصر دانستند.

چیزی که به نظر می رسد هیچ یک از مقصران متوجه نشده اند این است که اقدام دیگری برای کشورهای تولیدکننده نفت غیرممکن است. همانطور که تبدیل شدن Big Oil به انرژی بزرگ، حداقل بدون مبارزه غیرممکن است.

در اوایل هفته زمانی که رئیس اوپک در بیانیه نهایی COP28 به کشورهای عضو در مورد احتمال خروج تدریجی آنها هشدار داد، چندین مقام دولت اروپایی کاملاً شوکه خود را از چنین رفتاری ابراز کردند.

آنها به گونه ای واکنش نشان دادند که گویی برای ده ها کشور کاملا منطقی بود که با پایان دادن به کالای اصلی صادراتی خود موافقت کنند تا برخی از مردم اروپا را خوشحال کنند.

با این حال کاملاً منطقی نیست. این باعث می شود هیچ حس ندارند.

وضعیت مشابه در مورد حامیان مختلف انتقال است که از شرکت‌های نفتی بین المللی می‌خواهند تا در مورد انتقال، اساساً از طریق کاهش تولید نفت و گاز خود، اقدامات بیشتری انجام دهند. زیرا IPCC گفته است که ما باید کاری برای افزایش دمای جهانی انجام دهیم.

مانند اوپک، این اتفاق نمی افتد. اکسون و شورون، دو تا از بزرگ‌ترین شرکت‌های نفتی جهان، اخیراً برنامه‌های هزینه‌های سرمایه‌ای بالاتر برای سال 2024 را اعلام کردند که بیشتر هزینه‌های اضافی صرف فعالیت‌های بالادستی می‌شود که معمولاً به معنای تولید بالاتر است.

شل، بریتیش پترولیوم و توتال همچنین اعلام کرده‌اند که برنامه‌های بسیار جاه‌طلبانه‌ای برای کسب‌وکار اصلی خود دارند، حتی با وجود سرمایه‌گذاری فزاینده در انرژی‌های جایگزین مانند باد و خورشید.

این باعث خوشحالی طرفداران انتقال نشده است.

یکی از برجسته‌ترین آنها، رئیس آژانس بین المللی انرژی، فاتح بیرول، مکرراً از این صنعت خواسته است تا در مرحله گذار همه جانبه عمل کند و برنامه‌ریزی برای کاهش نفت و گاز را آغاز کند.

این در حالی اتفاق می‌افتد که آژانس بین‌المللی انرژی تخمین می‌زند که تقاضای نفت امسال به یک رکورد می‌رسد و در چند سال آینده نیز به رشد خود ادامه می‌دهد. پس از آن انتظار می رود اوج خود را در حدود سال 2027، اما بسیاری مخالف هستند.

یکی از آنها خاویر بلاس، ستون نویس بلومبرگ است که در مقاله اخیر خود نوشت که اساسا احمقانه است که از بیگ اویل بخواهیم از انتقال به قیمت بهای کسب و کار معمول خود استقبال کند.

بلاس با استناد به درخواست های بیرول برای تغییر، به دو حوزه ای اشاره کرد که بیگ اویل در آنها هدف قرار گرفته است و این واقعیت که تنها در یکی از این مناطق منطقی است که بیگ اویل بیشتر تلاش کند: کاهش انتشار متان.

بلاس رویکردی را پیشنهاد می‌کند که دولت‌ها در این زمینه انگیزه سرمایه‌گذاری‌های بیشتری را ایجاد کنند.

گسترش رویکرد سرمایه‌گذاری در زمینه‌های بادی و خورشیدی، و شارژ خودروهای الکتریکی آسان است، اما به گفته Blas، این مورد متفاوت است زیرا مکان سرمایه‌گذاری به سود بستگی دارد.

به نظر می‌رسد بسیاری از حامیان گذار همواره نتوانسته‌اند این واقعیت را درک کنند، از این رو درخواست می‌شود که Big Oil دیگر Big Oil نباشد و کشورهای تولیدکننده نفت تغییری را بپذیرند که اقتصاد آنها را تغییر می‌دهد و به احتمال زیاد به آنها آسیب قابل توجهی می‌زند.

چند سال پیش چندین شرکت بزرگ نفتی این مسیر را طی کردند و قابل توجه ترین مورد BP تحت رهبری برنارد لونی بود که تعهدات انرژی کم کربن انبوهی را انجام داد و حتی شروع به کار روی آنها کرد. تنها چند سال بعد، کمی قبل از برکناری، لونی اعتراف کرد که تلاش برای تنوع بخشیدن به انرژی کم کربن، کمتر از انتظارات در بخش بازگشت بوده است.

در نتیجه بریتیش پترولیوم با تأکید ویژه بر گاز، مجدداً بر تجارت اصلی خود متمرکز شد.

در حال حاضر، نمایندگان در COP28 تلاش کرده‌اند تا همه را به توافق برسانند با متنی که ممکن است شامل عبارت کاهش مصرف و تولید سوخت‌های فسیلی به شیوه‌ای منصفانه، منظم و عادلانه باشد تا به صفر خالص قبل، یا عادلانه دست یابد.

بسیاری می خواهند متن را تا حد امکان برای هر کشوری که آن را امضا می کند الزامی کنند.

دیگران حتی کلمه سوخت های فسیلی را در آنجا نمی خواستند و به نظر می رسد اولی این واقعیت را نادیده می گیرد که تعهد به کاهش مصرف نفت و گاز روی کاغذ بسیار خوب است، اما در واقعیت، اوضاع بسیار متفاوت است.

یک نگاه به آلمان شواهد کافی است. جاه طلب ترین سازنده بادی و خورشیدی اروپا، تولید برق زغال سنگ را تقویت کرده است، زیرا به انرژی نیاز دارد و دیگر نیروگاه هسته ای برای تولید آن ندارد. با وجود باد و خورشید. نمونه‌های مشابه در سرتاسر جهان فراوان است و چین نیز به دلیل رویکرد همه موارد فوق نسبت به منابع انرژی قابل توجه است.

هر چه که نمایندگان COP28 در نهایت به آن بیایند، تقاضای نفت و گاز به این زودی ها به جایی نمی رسد، مگر اینکه، البته، دولت ها این گلوله را گاز بگیرند و مصرف انرژی کمتری را الزامی کنند. شاید امروز دور از ذهن و مخاطره آمیز به نظر برسد، اما دور از ذهن نیست.

اگر کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از مصرف نفت و گاز اولویت شماره یک شماست، پس همه اقدامات از جمله کاهش اجباری مصرف مجاز است و یا شاید زمانی فرا برسد که مانند سال گذشته در اروپا، اولویت‌ها دوباره تنظیم شوند.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.