یک مسابقه فضایی جدید بین ایالات متحده و چین در حال توسعه است، آینده این رقابت استراتژیک اکتشافات فضایی و صنایعی را که آن را ممکن می‌سازند، تغییر خواهد داد.

از آنجایی که هر دو کشور برای رسیدن به ماه و ایجاد حضور دائمی انسان در فراسوی مدار زمین با هم رقابت می کنند، صنعت تجاری - که توسط شرکت های فضایی خصوصی هدایت می شود - بهترین امید آمریکا برای ماندن در جایگاه اول است.

در حالی که مسابقه فضایی دهه 1960 اساساً به دنبال پرستیژ بین المللی و نمایش فناوری بود، این رقابت مدرن بیشتر حوزه فناوری پیشرفته را در بر می گیرد و فضا از جمله این حوزه های جدید برای رقابت قدرت های بزرگ است.

از سال 2020 ارزش اقتصاد فضایی به 447 میلیارد دلار رسیده است که شامل همه چیز از مخابرات، رصد زمین، گردشگری و تحقیقات می شود و دارایی های فضایی برای شیوه زندگی مدرن ما ضروری هستند و امکان ارتباطات تقریباً آنی در سراسر جهان را فراهم می کنند.

محدودیت تاریخی رشد اقتصاد فضایی عمدتاً هزینه بالای پرتاب فضایی بوده است که با ظهور ارائه دهندگان خدمات فضای تجاری، این هزینه به شدت کاهش یافته است، در حالی که پرتاب به مدار پایین زمین در شاتل فضایی 54000 دلار به ازای هر کیلوگرم هزینه دارد، امروزه هزینه LEO کمتر از 3000 دلار در کیلوگرم است.

اهمیت نظامی حوزه فضایی را نباید دست کم گرفت و ایالات متحده پرکارترین استفاده کننده از سیستم های فضایی نظامی برای تسهیل فرماندهی و کنترل برای حضور (نظامی) جهانی خود است.

ظهور تسلیحات ضدماهواره توسط کشورها به طور نامتناسبی بر قابلیت‌های پیش‌بینی قدرت ایالات متحده تأثیر می‌گذارد و علاوه بر این همانطور که با استفاده از سیستم Starlink در اوکراین نشان داده شده است، یک سیستم فضایی تجاری می تواند تعادل قدرت را در هر درگیری مدرن نامتقارن تغییر دهد.

اطمینان از انعطاف پذیری دارایی های فضایی ایالات متحده همچنان یکی از نگرانی های اصلی در هر درگیری زمینی خواهد بود.

چین فضا را محور سیاست بزرگتر خود برای جابجایی ایالات متحده به عنوان یک ابر قدرت جهانی قرار داده است و در خمین راستا چین چارچوبی جایگزین برای شرکای بین المللی فراهم می کند تا به فضا برسند، چارچوبی که نماینده کشورهای اقتدارگرای جهان و رقیب برنامه آرتمیس به رهبری آمریکا باشد.

با ساخت ایستگاه فضایی، چین به دنبال جمع آوری گروهی از قدرت های فضایی میانی در تلاش برای ایجاد دیدگاه خود (در تقابل با آمریکا) از حاکمیت فضایی بین المللی است.

کشورهایی مانند پاکستان و امارات متحده عربی این طرح را امضا کرده اند و در همین حال، ونزوئلا و مالزی در حال مذاکره برای پیوستن به این طرح هستند.

ظهور چین به عنوان یک رهبر در فضا پیامدهای گسترده ای برای امنیت ملی ایالات متحده خواهد داشت و به طور بالقوه اصول دسترسی آزاد به فضا و تجارت را به هم می زند و طبق گزارشی در سال 2020 منتشر شد، می توان به این نتیجه رسید که تعقیب برتری فضایی چین با مجموع صفر به رقابت پذیری ایالات متحده آسیب می رساند و تهدیدی برای آمادگی نظامی فضایی ایالات متحده خواهد بود.

از جمله مهم ترین بازیگران صنعت فضایی اسپیس ایکس است که توانسته رقبای خارجی و داخلی را برای جذب مشتری برای کسب و کار پرتاب خود از بین ببرد.

ایالات متحده با در اختیار داشتن کارآمدترین عملیات پرتاب فضایی، رهبری اقتصادی را در این مسابقه فضایی جدید به دست گرفته است و SpaceX نشان دهنده یک تغییر پارادایم در فلسفه توسعه هوافضا است.

هنگامی که اسپیس ایکس از موشک فالکون 9 که اغلب قابل استفاده مجدد بود رونمایی کرد، بازار پرتاب را به شدت کاهش داد و اسپیس ایکس تنها (موشک) موجود در جهان است که با موفقیت یک تقویت کننده موشک کلاس مداری را فرود آورده است.

تقویت کننده فالکون 9 با موفقیت 230 بار فرود آمده و برای صدها بار مجدداً بازسازی شده است.

امروز ما در حال تجربه شروع پرشور عصر فضای تجاری هستیم که تحت سلطه ارائه دهندگان پرتاب خصوصی است و از این میان می‌توان به SpaceX ،Rocketlab و Blue Origin اشاره کرد.

هرکدام از این شرکت ها برنامه‌ها یا قراردادهایی با ناسا برای تسهیل نقش توسعه، پیش رو دارند و از زمان بازنشستگی شاتل فضایی، ناسا به طور فزاینده ای مسئولیت های پرتاب را به شرکای تجاری (و روس ها) واگذار کرده است.

امروزه ناسا فقط سیستم پرتاب فضایی (SLS) را به کار می گیرد، موشک عظیم الجثه ای که قرار است انسان ها را به ماه بازگرداند.

شرکت‌های فضایی خصوصی تغییر دهنده های بازی در صنعت پرتاب فضایی شده‌اند و می‌توانند حضور ایالات متحده را در اقتصاد فضایی آینده تضمین کنند.

فلسفه طراحی تکرار شونده SpaceX به شدت با برنامه‌های توسعه سنتی و طولانی دولتی، مانند SLS، که نزدیک به ۲ میلیارد دلار بیش از بودجه و سال‌ها از برنامه پیش‌بینی‌شده آن عقب‌تر بود، در تضاد است.

قابل توجه ترین نمونه، Starship است که در حال حاضر توسط SpaceX در دست توسعه است و طی چهار سال از طرح اولیه روی کاغذ به نمونه اولیه رسیده و تقریباً کامل عملیاتی شده است که این سرعت خیره کننده گواهی بر کارایی بخش فضای تجاری آمریکاست.

استارشیپ اولین نمونه از نسل جدید وسایل نقلیه پرتاب سنگین تجاری است و نیو گلن Blue-Origin ،Vulcan Centaur متعلق به United Launch Alliance و موشک نوترونی Rocket Lab، تجاری سازی مرز های جدید فضا را عادی خواهند کرد.

چشم انداز حضور بیشتر انسان فراتر از زمین از نظر اقتصادی مقرون به صرفه می شود، با این وجود حفظ رهبری ایالات متحده در عرصه فضایی باید تمرکز اصلی دولت باشد.

مالکیت معنوی مجله انرژی (energymag.ir) علامت تجاری ناشر است. سایر علائم تجاری مورد استفاده در این مقاله متعلق به دارندگان علامت تجاری مربوطه می باشد. ناشر وابسته یا مرتبط با دارندگان علامت تجاری نیست، و توسط دارندگان علامت تجاری حمایت، تایید یا ایجاد نشده است، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد و هیچ ادعایی از سوی ناشر نسبت به حقوق مربوط به علائم تجاری شخص ثالث وجود ندارد.