هیدروژن سبز مدتهاست که به عنوان نوعی راه نجات برای حذف تدریجی سوختهای فسیلی و پاکسازی بخشهای صنعتی، کشتیرانی و تولیدی که به سختی کربنزدایی میشوند، تبلیغ میشود.
هیدروزن می تواند مانند یک سوخت سنتی مبتنی بر کربن بسوزد و آنقدر گرم باشد که دمای ساخت فولاد را فراهم کند.
بنابراین واضح است که این یک انرژی پاک است، درست است؟ اما مطمئناً هیچ چیز به این سادگی نیست و در واقع، ایجاد هیدروژن - فرآیندی که شامل تقسیم مولکولهای آب است - بسیار انرژی بر است که مانع رشد آن شده است.
هیدروژن در حال حاضر در فرآیندهای صنعتی در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد، اما تقریبا هیچ یک از آنها سبز نیستند، هیدروژن فقط به اندازه منبع انرژی که برای ساخت آن استفاده می شود تمیز است و هیدروژن سبز فقط به هیدروژن ساخته شده با استفاده از انرژی های تجدید پذیر اشاره دارد.
هیدروژن خاکستری نام هیدروژن ساخته شده با سوخت های فسیلی است.
برخی از افراد دسته سوم - هیدروژن آبی - را نیز شامل میشوند که از گاز طبیعی ساخته میشود و آن را در مقایسه با نفت یا زغالسنگ گزینهای با انتشار کمتر است و در حال حاضر، ایجاد هیدروژن سبز بیش از دو برابر هیدروژن خاکستری، حدود 5 دلار در هر کیلوگرم هزینه دارد.
بنابراین، انتقال اقتصاد ما از سوختهای مبتنی بر کربن به هیدروژن سبز به مقادیر زیادی انرژی سبز و آن چیزهای سبز دیگر نیاز دارد: پول نقد. علاوه بر مسائل اقتصادی، آژانس بین المللی انرژی گفته است که منحرف کردن بیش از حد انرژی سبز از سایر کاربردها برای استفاده در تولید هیدروژن سبز نتیجه معکوس خواهد داشت.
به طور خلاصه: به جای حل بحران آب و هوا، ما فقط منابع و انتشار گازهای گلخانه ای را در یک بازی حاصل جمع صفر جابه جا می کنیم.
مسئله دیگر این است که تولید هیدروژن سبز به مقادیر زیادی آب خالص نیاز دارد که به طور فزاینده ای منبع کمیاب است. این بدان معنی است که افزایش تولید هیدروژن سبز می تواند به طور جدی کمبود آب شیرین جهانی را تشدید کند.
ساینس اخیرا گزارش داده است: تولید 1 کیلوگرم هیدروژن با استفاده از الکترولیز حدود 10 کیلوگرم آب نیاز دارد و کار کامیونها و صنایع کلیدی با هیدروژن سبز میتواند تقریباً به ۲۵ میلیارد متر مکعب آب شیرین در سال نیاز داشته باشد که معادل مصرف آب کشوری با ۶۲ میلیون نفر است.